Giuli, de Callido. Hij gaat niet naar de Strega-prijs en zegt: "Ik heb de boeken niet ontvangen." Hij prijst Massini en speelt de rol van moralisator over de belastingaftrek.

Hij is slim geworden, Giuli de Callido. Nu leest hij alleen nog Montesquieu en de Strega slokt hem op. De finale van de Strega-prijs? "Ik zal er niet zijn, de Vrienden van Zondag hebben me de boeken niet gestuurd." Dus hij heeft ze niet gelezen? " Het is een kans om ze te kopen. Ik koop altijd graag boeken ." En waar zal hij zijn? "Bij mijn Duitse ambtgenoot, om middelen te vinden." De financiering van Stefano Massini's Teatro La Pergola? "Ik heb net met Massini gesproken om te controleren of La Pergola aan Massini's normen voldoet." De bezuinigingen? Hij antwoordt de Kamer, tijdens het vragenuur, dat de keuze niet bij de "minister van Cultuur" ligt, maar bij het "bevoegde algemeen bestuur". En de evaluatie? "Autonoom, bij de commissie." Het oordeel van de commissie? "Het staat buiten kijf, maar we hopen dat er omkeerbare elementen naar voren komen die we niet willen beïnvloeden." In de Kamer zoekt hij zijn toevlucht in de esprit des lois, de fluit van de nieuwe minister van Cultuur, en speelt hij Pirandello met de 5-en: "Het is zo, ook al denk je het niet." Hij reciteert met een onderwerp.

Heeft de Italiaanse cultuur een minister of een exorcist nodig? Er is de vloek, zoals die van de jadeschorpioen, en er is de vloek van het geld, gegeven aan oplichters en nu gerantsoeneerd aan theaterdirecteuren, het geld dat rechts de schuld geeft aan links en dat links, in de Kamer, aan rechts overdraagt: "Het verzoek van moordenaar Kaufmann werd ingediend in 2020, maar het geld werd vervolgens in 2023 uitbetaald, en links was er niet." Giuli spreekt in de Kamer, maar de agentschappen verspreiden het nieuws dat hij niet bij de Strega-finale zal zijn, omdat hij ongevoelig zegt: "Ik was uitgenodigd voor de prijsuitreiking, maar ik heb, in tegenstelling tot vroeger, geen enkel genomineerd boek ontvangen." En iedereen begrijpt dat de reden niet de overtreding is, maar de sluwheid, de herinnering aan het precedent, die belachelijke magie, want zoals een vriend tegen oud-minister Sangiuliano zei: "Beste Gennaro, Geppy Cucciari heeft ervoor gezorgd dat jij het ministerie kwijtraakt en niet Maria Rosaria Boccia." Nu is Giuli de minister die de Italianen via een aftrekpost belooft: "Wij willen een belastingkrediet dat fraudebestendig is." Hij neemt het bijltje erbij neer van rechts, dat hunkert naar Dario Franceschini, hij neemt het weg van de woede van justitie, wanneer Rita Dalla Chiesa hem namens Forza Italia vraagt ​​wat hij van plan is te doen met het belastingkrediet na de zaak-Kaufmann, en hij, vol enthousiasme: "In het licht van een constructieve discussie en zorgvuldige monitoring heeft deze regering het noodzakelijk geacht de toerekeningscriteria te rationaliseren. Er zullen nooit meer spookfilms zijn." En het is duidelijk dat Dalla Chiesa niet tevreden is wanneer hij in zijn antwoord vervolgt: "Het systeem moet veranderen. Elk werk moet worden getraceerd, het geld moet worden teruggegeven, er mogen geen grijze gebieden zijn. Degene die in die jaren verantwoordelijk was, moet duidelijk zeggen wat er is gebeurd." De banken van de Liga zijn leeg, de banken van de regering zijn leeg, met uitzondering van minister Schillaci, die ook parlementaire vragen moet beantwoorden, maar dat is niet per se slecht. Hij is alleen, maar we moeten erkennen dat hij zich weet te verdedigen zonder te overdrijven, de geest die Giuli aanvankelijk deed uitwijken, de geest die hij nu weet te doseren als een likeur. Het enige wat hem brandt, is de term "leugen" die afgevaardigde Piccolotti van Avs gebruikt, de zin, wederom van Piccolotti, "de waarheid is dat u het ministerie in een beerput hebt veranderd", maar hij slaagt erin zich in te houden, niet in vuur en vlam te zetten en te antwoorden: "U zult mij nooit horen zeggen dat uw woord een leugen is, ik zal u nooit leugenaars noemen." Matteo Orfini, die net zo schel is als Giuli, komt tussenbeide en wijst erop dat "als de notulen van de commissie geheim waren", hoe rechtse parlementsleden dan van tevoren op de hoogte konden zijn van de bezuinigingen? Orfini zegt dat "iedereen de lijst met mislukte theaters bekijkt, maar ik wil snel de lijst met gepromoveerde theaters weten". Wie van cultuur houdt, zoals hij zegt, hoeft zich niet te verheugen over dit nachtmerrieachtige ministerie, erger dan keukens. Degenen die de verontwaardigde rol spelen, zoals parlementslid Amato van de 5e kamer, die Elio Germano "de beste Italiaanse acteur noemt en jij hem een ​​kleine acteur" noemt, jagen Giuli na het einde van het vragenuur achterna "omdat je als minister opnieuw moet beginnen met onze 5e kamer". Hij jaagt Giuli's medewerkers, neven, broers en nichten achterna nadat hij hem heeft verteld dat "jij, als minister, de schone slaapster in de duistere zaken hebt gespeeld", en Giuli, altijd schel, neemt hem bij de arm en zegt: "Ik heb Germano nog nooit een kleine acteur genoemd, ik bied je de kans om je excuses aan te bieden." Hij is vernietigend wanneer hem gevraagd wordt naar zijn relatie met ondersecretaris Lucia Borgonzoni en grijpt de gelegenheid aan om een ​​grammaticales te geven: "De minister weigert, tussen twee incidenten, aanhalingstekens openen, aanhalingstekens sluiten, punt uit, geloofwaardigheid te hechten aan wie dan ook. Er is geen oorlog. Het is zo, zelfs als je dat niet denkt." Hij citeert Borgonzoni's notitie volledig om te kunnen uitroepen: "Alleen de verklaring van de ondersecretaris is geldig." En hij verwijst naar het aftreden van president Claudia Sbarigia, naar die Cinecittà die een geldstroom was, meer dan 10 miljoen euro voor de campagne van de Cinemarevolutie, die Cinecittà, nog zo'n vloek, die alleen "linkse" films zoals "M, Son of the Century", Guadagnino's "Queer" vulden. Waren het linkse films of waren het films die werkten? Giuli zegt dat Cinecittà zijn productiecapaciteit met 69 procent zal verhogen en dat "met deze regering Mel Gibson komt". En laten we dat hopen. Alleen links, wees voorzichtig!, kan in de controverse van Giuli terechtkomen die niet naar de Strega gaat, "omdat hij de boeken niet heeft ontvangen". Alleen links kan zich bij de neus laten nemen en FdI volgen die spreekt over "Giuli uit de Strega zuiveren" en de tegenaanval inzetten. Op 10 juli wordt de begroting van Cinecittà gepresenteerd en zullen de werkelijke cijfers bekend worden gemaakt. Binnenkort moet er een president worden gevonden, een directeur communicatie en financiën. Het enige wat betoverd is, is dit ministerie dat geen rust kan vinden, een minister die de dag vervloekt waarop hij tot minister werd benoemd. De enige boeken die nog gelezen moeten worden, zijn de boekhoudkundige.

Meer over deze onderwerpen: